
Tadeusz Majerski
ur. 29.06.1888 we Lwowie; zm. 16.10.1963 we Lwowie
Jan Przegendza – Impresja na temat serii Tadeusza Majerskiego
Seria z La musique oubliee: Trzy obrazki muzyczne na fortepian nr 2. W mroku

Użycie techniki dodekafonicznej w tym utworze ukazuje nietypowy sposób jej wykorzystania przez kompozytora. Polega on na tworzeniu tzw. kompleksów dwunastotonowych, czyli budowaniu materiału muzycznego w jaki sposób, by wykorzystać kolejne dźwięki skali. Wpisuje się to w technikę dodekafoniczną, choć nadaje jednocześnie swobody względem stosowania ścisłych reguł serialnych. Możliwe są powtórzenia figur, a ułożenie dźwięków względem siebie generuje akordy o tonalnym charakterze. Co za tym idzie, w tym utworze Majerski wplótł kolejne 12 dźwięków w homofoniczną tkankę akordową. Uzyskał dzięki temu centra tonalne budujące zamierzone napięcia emocjonalne i kolorystyczne. Tym samym oddalają one utwór od atonalności będącej jednym z głównych założeń techniki dodekafonicznej.
W przykładzie nutowym zaznaczone są kolejne dźwięki serii ukrytej w partii lewej ręki.
Rozwiąż quiz
Życiorys
Od 1905 roku studiował w klasie fortepianu Ludomira Różyckiego. Wtedy też zaczął komponować. Interesował się przede wszystkim muzyką mu współczesną, m.in. Mieczysława Karłowicza i Karola Szymanowskiego. Po ukończeniu studiów we Lwowie (1911) doskonalił swój kunszt pianistyczny w Lipsku. Mimo iż był wybitnym pianistą, najważniejszą dziedziną działalności Tadeusza Majerskiego była twórczość kompozytorska. Razem z Józefem Kofflerem należał w latach 30-ych do pierwszych polskich dodekafonistów. Ponadto uczył gry na fortepianie oraz działał jako krytyk muzyczny.
Twórczość
Tadeusz Majerski jako jedyny kompozytor pierwszej połowy dwudziestego wieku zerwał z większością dziewiętnastowiecznych lwowskich tradycji muzycznych. Najbardziej rozpoznawalną cechą jego twórczości jest balansowanie pomiędzy dodekafonią, atonalizmem, a całkowitą tonalnością, przy użyciu bardzo głębokiej emocjonalnie linii melodycznej i wyrafinowanej harmonii. Długo wypracowywał swój własny styl muzyczny, który w głównej mierze opierał na wykorzystywaniu materiału dwunastodźwiękowego. Natomiast w okresie powojennym jego język muzyczny uległ istotnym przemianom, charakteryzując się wyrazistą tonalnością i niemalże całkowitą rezygnacją z atonalności.
Dodekafonia