Konstanty Regamey

Kompozytor, pianista, krytyk i filolog orientalista pochodzenia szwajcarsko-polskiego. Nicole Loutan-Charbon mówiła o nim: „prawdziwy człowiek renesansu żyjący w dwudziestym wieku, w którym cechy muzyka, uczonego i poety łączą się z niespotykanym powodzeniem”. Uczył się grać na fortepianie od 5 roku życia. Studiował filologię klasyczną i orientalną w Warszawie i Paryżu. Był redaktorem czasopism “Muzyka współczesna” oraz “Muzyka Polska”.  Jego ważniejsze kompozycje to: Pieśni perskie na baryton i fortepian (1942), Kwintet na klarnet, fagot, skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1942-44), Musique pour cordes (1953), Cinq etudes (1955), opera Mio, mein Mio (1973).sz

Regamey czerpał z rozmaitych technik, dlatego też jego tworczość określa się jako polistylizm albo pluralizm, a nawet eklektyzm. Jego muzyka jest wyrafinowaną syntezą orientalnego i zachodniego myślenia i ma niezwykle złożony styl, wykorzystujący niektóre z osiągnięć serializmu, atonalności i modalności.

Twierdził, że dodekafonią zainteresował się z przekory mówiąc, że lubi być outsiderem i dodekafonię uprawiał w okresie, kiedy zajmowali się tym tylko wariaci, a kiedy stała się techniką powszechną, zarzucił ją, bo przestała go interesować. Traktował zresztą dodekafonię wyłącznie jako technikę, nie zaś centrum stworzenia stylu. Pierwszym utworem, w którym zastosował technikę dwunastodźwiękową, był cykl Siedmiu pieśni perskich do słów Omara Chajjama (1942). Zamiar wykorzystania dodekafonii w piątym ogniwie cyklu wydawał się kompozytorowi tak niezwykły, że postanowił opatrzyć stronę partytury inskrypcją “w technice dwunastotonowej”.