Tadeusz Baird

Baird jest często uważany za późnoromantycznego liryka i następcę nie tylko Berga, ale także Mahlera i Szymanowskiego. W jego twórczości szacunek dla tradycji (neoklasycyzm, częste archaizacje) łączy się z wrażliwością na piękno brzmienia i niezwykłym ładunkiem ekspresji. Baird uważany jest za jednego z najwybitniejszych kontynuatorów ekspresjonizmu w muzyce II połowy XX wieku. Najczęściej wykonywane są młodzieńcze dzieła Bairda: neoklasyczna suita Colas Breugnon na smyczki i flet (1951), archaizujące Cztery sonety miłosne do słów Szekspira na baryton i orkiestrę (1956) oraz liryczne Cztery Eseje na orkiestrę (1958).
Seria z II cz. Czterech esejów Tadeusza Bairda

W II cz. utworu pt. Cztery Eseje Baird przedstawia serię ulegającą licznym przeobrażeniom w polifonicznej imitacji między solowymi partiami, zakomponowując ją także większym grupom instrumentów. Dzięki rytmizacji seria dodekafoniczna jest słyszalna jako wyraźny motyw, który stanowi czoło tematu opracowywanego w poszczególnych kupletach między refrenami.

Rozwiąż quiz!
Więcej na kanale PWM Edition w serwisie YouTube: