Tadeusz Baird

Studiował kompozycję m.in. u Kazimierza Sikorskiego i Piotra Perkowskiego, a także fortepian u Tadeusza Wituskiego oraz muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 roku, w odpowiedzi na narzucenie realizmu socjalistycznego jako jedynej dopuszczalnej podstawy kompozycji, Baird wraz z Serockim i Krenzem utworzył Grupę 49, której celem było komponowanie muzyki antyelitarnej bez rezygnacji ze współczesnych technik. Brał także udział w organizacji pierwszych edycji Warszawskiej Jesieni, a od 1974 roku wykładał w Akademii Muzycznej w Warszawie.

Tadeusza Bairda rozwijał swój warsztat kompozytorski w czasach, gdy dodekafonia była już kategorią historyczną i każdy student kompozycji uczył się jej podstaw, dlatego przykłady zastosowania techniki dwunastotonowej znajdziemy już w jego wczesnej twórczości. Przyswajał także inne zdobycze techniczne „nowej muzyki”, takie jak postwebernowski punktualizm czy serializm totalny. Podkreślał, że odkrycie dodekafonii i serializmu było otwarciem zupełnie nowych horyzontów muzycznych, lecz jednocześnie uważał, że nie należy ich stosować w sposób ścisły. W pierwszych utworach Bairda krystalizują się różne sposoby wykorzystania czynnika melodycznego, od tematycznego kształtowania formy zaczynając, a w późniejszych utworach prowadzą już do bardziej swobodnych koncepcji, nie unikających odwołań do idiomu punktualistycznego. Indywidualizm Bairda tkwi w ukazaniu możliwości ekspresyjnych serii i jej poszczególnych składników. Interwał, podniesiony do rangi czynnika konstrukcyjnego staje się u niego wartością wyrazową. Dlatego też to właśnie wyrazistość interwałów, motywów i fraz jest w jego twórczości czynnikiem podstawowym.